diyecek sözüm yok
Diyecek Bir Sözüm Yok ...
içte hüzün,,gözde nem
ve yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir
caddenin bin yıllık adıdır ;
“kırık kalpler yokuşu” …
taze bi yaradan
sızan,sıcak kan gibi süzülür yorgun adımlarınız,
basar gölgenizin
üzerine
basar da yinede yürümekten başka yoktur hiçbir seçeneğiniz
yokuş
dik,
yürek yaralı,
gölge üzgün,
düşeriz kaydımızı keyif defterinden
yine kendi ellerimizle…
adına “hayat” dediğimiz bir şehrin,
adresi
herkes tarafından ezberinden bildiği
en loş ve en uğrak semtidir
tıpkı
“mutluluk parkı”,
“sevda çıkmazı”,,
“aşk sahili”,
ve “hayal bulvarı”
gibi
hemen hemen hepimizin ortak mekanıdır
“kırık kalpler yokuşu” ki iç
çekişlerimizin başkenti...
artık bi dostun yanlış anlaması mı olur kolunuza
takıp girdiğiniz,
yoksa sevdiceğin ağır bir sözü mü alır getirir bizi bu
bildik yokuşun başlangıcına,
o belli olmaz..
bazen bi anın yakıcı öfkesi,
bazen yakınlarımızın sebepsiz ilgisizliği
bazen de kendi kendimize alınıp bir
şeylere
kimseye sezdirmeden sürüklendiğimiz içimizi
ama illa ki,
ama
mutlaka,
ve hiç değilse bir ömürde en az bi defa
hepimizin bi sebepten
yolunun düştüğü
kırgın görüntüsüyle solgun,
ve hüzün yağmuruyla
ağlamaklı,
bir dolu müdaviminin sendeleyerek
taştan kaldırımlarına düşen
gölge bile yorgun ilerlediği
bir suskun yokuştur aslında
adımlanan
gözlerde buğu
yürekte figan …
“nasıl yapar”
”nasıl
görmez”,
“nasıl anlamaz” çığlıklarıyla içten
içe,
“yapmamalıydı..hakketmemiştim..değer miydi ?” sitemleriyle fısıltı
halinde
yorgun ruh, bıkkın adım düşülür yola
ve gece gündüz hiç fark
etmez, her daim yer vardır
kırık kalpler yokuşunda sana…
taştan
kaldırımlarında adımların yankılanır, yankılardaysa hayal kırıklığın..
kah bi
ağaca tutunup soluklanır
kah bi duvara sırtını verip düşünürsün derin
derin
ve bazen yanından yüzler geçer ki yabancı
ve kulağına sesleri gelir
ki yabancı
ama dert olmaz aslında çünkü lisan tanıdıktır,
/üzüntü, keder
ve gam/
kolayca anlar birbirlerini kısaca kırık kalpler,
hatta sözsüz
bile konuşulsa…
……………
sonra zaman geçer
sonra ilk günlerin o acısı
azalır l
lakin bilirisin yinede içten içe, sızı hala yaradadır..
kimi
zaman kalbimiz inciteni affedince yeniden döneriz eski günlere..
bazen de
kırık o kadar büyüktür ki,bağışlayamaz yürek,
küser mevsimlerce…
yada
üstü örtülüp üstünden geçilir o kırığın
ki geçilse de incinmişlik unutulmaz
bazen bir ömür…
yani sonuç ne olursa olsun ve sonu nereye bağlanırsa
bağlansın
illa ki o yokuş tepilir herkesçe bir gün
ve adımlanır mutsuzluk
ve hüzün yavaş yavaş arşınlanır…
bi dolu yerine hayal kırıklığımız siner
mesela
yada bir yerine çöküp
adımızı kazımışızdır çoğumuz, ilk
gençliğimizdeki gibi bi banka,,
belki de kalbimizden sızan ağrıdan bi kaç
damla taşlarına bulaşmıştır yada bi kişiyi içimizden çıkartıp,toptan gömmüşüzdür
o yokuşun bi yerine,,
ama illa,,
ama mutlaka,,
hiç değilse bi ömürde en
az bi defa,,
hepimiz tırmanmışızdır “kırıp kalpler yokuşunu”
geceden daha
zifiri ve ruhumuzun üzgün adımlarıyla….
……………….
oysa keşke kalpler
kırıldığında veya incindiğinde yada sızladığında
yani çizilip baştan
sona,
ağrısı katlanılmaz olduğu zamanlarda
uzanıp ellerimizle usulca
yerinden çıkartabilsek onu
ve yerine daha hiç kırılmamış ve hiç incinip
kanamamış
hani hiçbir kötü anın üzüntüsüyle üzerine tek tane yaş
damlamamış
yani yepyeni yani parçalanmamış
ve kullanılmamış bir kalbi
takabilsek söktüğümüzün yerine yine yavaşça
ve onla devam edebilsek hayata
kaldığımız yerden
hiç bir anın birikmiş hüznü,
ve içimizde hiç bi yaranın
sızısı hissedilmeden
ama olmaz…olmaz ki ne çare
kalbimizde biz gibi tek
olanımızdır çünkü
yedeği olmayan, biriciğimizdir
ve bir ömür yoldaşımız,
ikincisi bulunmayan en kıymetlimizdir…
ve aslında böyle olması çok daha
iyidir belki de değişmesinden
çünkü belki de o kırıklar çiziklerle
beraber
bi kalbin içine sığmış, sinmiş , yer etmiş
tüm duygulardır yani
bizi biz yapan şeyler…
o kalp bizizdir belki de baştan sona
ve belki o
izler bile değerlidir, tutunmaya çalışırken akıp giden hayata..
hem bi kalbin
içinde sadece kırıklar ve yaralar yoktur ki değil mi ?
bir dolu sevinç sonra
heyecan
ve ne çok coşku ve deli gibi attığı bi dolu mutlu an
sinip
saklanmıştır içine,
sonra aşk,
sonra sevgi,
sızılarından kurtulalım
diye onları da kıyıp terk edebilecek miyiz peki ?
gözden çıkartabilecek
miyiz içimizi ısıtan bi dolu keyifli anın hatırasını ?
hani her kötü anda
koşup saklandığımız,
hani ellerimizi uzatıp dokununca tekrar tekrar aynı
sevinci yaşadığımız
hani mabedimiz kimi zaman, hani
sığınağımız
vazgeçebilecek miyiz öyle kolayca hemen ?
o hatıralar ve
birikmişlikler olmadan
kocaman bir boşlukla nasıl tutunacağız geri kalan
yaşamımıza,
ve ne kadar biz kalabileceğiz bi ömrün içindekileri alıp dökünce
?
her kalp biriktirdikleriyle bi hazinedir oysa
ve evet yaralandığında
çok acır
ve evet kırıldığında sızısı çok derindir
ama aslında
sandığımızdan da güçlüdür kalplerimiz,
ve eşsiz ve büyülüdür de
üstelik..
bi düşünün ;
bi kalptir ancak yanıp tükenince bile
küllerinden yeniden doğabilen tek mucizemiz….
ve sadece onun büyüsüyle
mutluluktan uçtuğumuzu sanırız…
bir tek o taşır bizi bulutlara, hem sadece
dokunmak ne kelime
sarılıp o bulutlara defalarca öperiz bile..
üstelik
kocaman bir dünyayla bir dolu insanı sığdırırız da sevgiyle içine
hala sonsuz
yerimiz varmış gibi hissederiz,
bize kalan geriye…
her kalp büyülüdür
evet ve eşsizdir ve benzersiz
o yüzden kırıkları arasında kendimizi de
kaybedip yitirmeden,,
yani bir yarayla kanayıp bi ömrü tüketmeden
ve
bilerek onlarında bir değeri olduğunu,
hani ruhumuz yaşamdan bir şeyler
öğrenirken
sarılmalıyız yükü ne olursa olsun
ve bilmeliyiz
tek
ziyaretçisi biz değiliz “kırık kalpler yokuşunun”..
hem mutlaka bi yerinde
hayat
bize gülümseyecektir nasılsa yeniden
ve yeniden kanat açacaktır
yüreğimizde güvercinler
anlayacaksın işte o gün hayat böyle işte
biraz
mutluluğun rüzgarı
usulca yanağını okşarken…
...
her an
içinde bi sonrasını gizleyip
her yokuş mutlaka kendinden bıkar ve biter
sonra bir bakmışsın ki “özlem sapağından” dönmüş
çocuklar kadar mutlusun,
belli ki güzel bir şey olmuş
ve iyi şeyler neyse ki coşkusuyla
kötülerini unutturmuş
ve işte içinde gezindiğin o keyifli yerin tabelasında
şimdi
“güzel günler meydanını” yazıyormuş …
içte hüzün, gözde nem,
yorgun ayaklarıyla her ruhun
aşinası olduğu bir caddenin
bin yıllık
adıdır “kırık kalpler yokuşu”
ve herkesin uğrak yeridir zaman zaman
ve
herkesin bir şekilde ezberi
bırakma kendini ne olur
şaşırma
ve sakın
durma
yürü sonuna dek
her yol biter nasılsa..
zaten bir zaman sonra,
anlarsın sıranın güzel günlerine geldiğini
işte aç o zaman kollarını iki
yana
hani bir martı misali
sal kendini adında “keyif” geçen bi başka
yola
ve unutma
her yokuş bir inişi de saklıyordur
herkese ve sana
en sonunda … (alıntıdır )
Yorumlar