Günlerim Ağlak

Bu günlerde aşırı derecede hassas ve kırılgan bir yapıya sahip oldum.Hep üzgün, mutsuz, musubet , sıkıcı bir şey oldum anlayacağınız. Karşı koyamadığım bir gözyaşı bonbardımanı altındayım. Nasıl yani diyeceksiniz ? hemen cevaplayayım . Gördüğüm sünnet çocuğuna bile ağlar bir durumdayım bu günlerde ...Ah çocuğun mikisini kesecekler yazıkkkk ...Diye diye ağlayasım geliyor. Bu günde bu şekilde haftaya mükemmel bir giriş yaptım . Sabahtan gayet iyiydim oysaki ama değilmişim demek  ...İşe gittiğimde saat 11:15 falandı sanırım. 11:30 da bizim kanalda  olan doktorumuzun ( çok şeker , iyi kalpli , abla kardeş gibi konuşabileceğiniz biricik ablamız .Laf aramız da fazla konuşmasından şikayetçi herkes ) yanına gittim .Kendimi ifade edene kadar zaten çaktı köfteyi... Başladım anlatmaya böyle böyle ota boka ağlıyorum ben tutamıyorum kendimi sizce ne yapmalıyım ? diye sordum . Çok güzel bir konuşma geçti aramızda kısacası o anlattı ben dinledim. Sanırım biraz sevgi yoksunluğu yaşıyorum ben. Yani bir insan her şeyin iyi gittiği , mutluluktan uçması gereken bir günde üzgün üzgün bir köşeye çekilip uzaktan insanları izler ve ağlar mı ? Ağlar ! çünkü bende bu oluyor ve artık anlam veremiyorum bazı şeylere.Soruyorum kendi kendime
- niye ağlıyorsun ki şimdi ?
- ................................. (sessizlik )
Çünkü bir sebep yok .Sanırım olaylara hep uzaktan bakıyorum , hep kendi kabuğuma çekiliyorum.Birilerinin üzerine titredikçe onlar tepeme çıkıyor. Dur demenin zamanı geldi artık. Kendim için , mutlu olmam için bir şeyler yapmalıyım ama ne yapmam konusunda hala bir fikrim yok. Konuştuğumuz bir saatlik sürede o anlattı ben ağladım .Hem gülüp hem ağladım gözyaşlarıma hakim olamadım .En sevdiğim tavsiyesi ise bir müzikli mekana git kendi başına otur ve saatlerce ağla çıktığında kendini çok iyi hissedeceksin .Demek yalnız değilmişim dedim kendi kendime ...Benim gibiler de mevcut .Tabi bu arada herkes tırım tırım beni arıyormuş haberim yok :) Telefonu bile bırakıp gitmişim. Ama o odadan çıktığımda kendimi hiç olmadığım kadar hafif hissettim bazı şeyleri beni tam olarak tanımayan birine anlatmak en rahatlatıcı şeymiş meğer. Ama doktora gitmem konusunda da hem fikirim :) En iyisi kimsenin seni tanımadığı bir semtte bir parka git ve otur ; yanına oturan kim olursa bütün anlatamadığın yada içine dert olan şeyleri anlat ve git ...Oh ne harika olur dimi bir daha seni nerede görebilir ki ? İşte böyle ağlak bir gün geçirdim bu gün ... Ama iyi oldu en azından kendime gelebildim ...